In dit verhaal neemt Anna afscheid van haar tutjes, wat voor veel peuters en hun ouders een herkenbaar gegeven is. Vaak hebben beide partijen het even moeilijk en dit boekje maakt duidelijk dat dit niet zo hoeft te zijn.

Het advies van de tandarts is een goed argument en vertrekpunt om de tutten weg te doen. Dit maakt het ook aanvaardbaar voor Anna, en zonder inmenging van andere volwassenen onderneemt ze stappen om groot te worden. Ze laat ons eerst kennismaken met de drie tutjes en demonstreert hoe ze perfect in haar zak passen. Anna twijfelt of ze wel zal durven de tutten weg te gooien, en zeker als ze met de derde tut voor de vuilnisbak staat, wordt het lastig. Dit is dan ook haar lievelingstut én de lekkerste!

Verder in het verhaal wacht je gespannen af of het haar wel lukt zonder die tutjes, vooral als ze naar bed moet, want dit is toch wel het moeilijkste moment. Als Anna zich bedenkt en op zoek gaat naar haar tutten, die ze even daarvoor weggegooid heeft, merkt ze dat het te laat is: ze zijn verdwenen. De alternatieven die ze krijgt, kunnen haar niet bekoren: de tut van de baby vindt ze maar vies en die van de knuffel is te klein. Ze moet dus doorbijten en krijgt steun van een ? niet verder gespecifieerd ? ouder kind.

Het mooi geïllustreerde kaft waarop Anna schittert met drie tutten, zet meteen de humoristische toon en nodigt uit om verder in het stevige kartonnen boekje te bladeren. Alle illustraties zijn heel eenvoudig. Tegen een eenkleurige achtergrond staat Anna telkens centraal. Elke afbeelding is met zwart omlijnd en het aantal kleuren per tekening is beperkt. Niets in de prenten leidt de aandacht af van het verhaal. Amant gebruikt eenvoudige, voor de peuter begrijpbare woorden. Het is fijn dat ze het over 'tutjes' heeft en dat je dus niet moet uitleggen wat een fopspeen is.

Anna gooit haar tutjes weg is een prachtig boekje voor jonge kinderen: er wordt aandacht besteed aan verschillende aspecten van de ontwikkeling. Emotioneel gezien leren ze gevoelens herkennen, de gebruikte kleuren in de prenten zijn gemakkelijk te benoemen, en zelfs wiskundig bekeken heeft het troeven, want de kinderen krijgen de kans om het getal drie te oefenen. Dit boekje leent er zich eveneens perfect toe om met de peuter de handelingen van Anna na te bootsen: passen de tutten ook in je zak en je mond? Voor de ouders zit er de tip in om consequent te handelen: eenmaal de tutten weg zijn, blijven ze weg!

Een aanrader om voor te lezen, ook al spreekt het boek zonder de woorden, zeker als het moment aangebroken is om afscheid te nemen van de tutjes. [Els Levert] Verberg tekst

De tandarts ontdekt dat peuter Anna nog steeds een speentje (hier tutje genoemd) gebruikt en waarschuwt voor scheefgroeiende tanden. Thuisgekomen neemt Anna uitvoerig afscheid van haar drie spenen alvorens ze die weggooit. Als ze daar spijt van heeft, biedt haar babybroer haar zijn speen aan, maar die wil ze niet. Verzorgd uitgegeven, vierkant prentenboek met afgeronde hoeken en stevige pagina's. De duidelijke illustraties staan steeds op de rechterbladzijde tegen een effen achtergrond en zijn met dikke, zwarte lijnen omgetrokken en met heldere kleuren ingekleurd. Ze passen goed bij de in een schreefloze handschriftletter gezette teksten links. Het enige minpunt aan de illustraties zijn de onbenullig aandoende gezichtsuitdrukkingen: meestal niet meer dan drie rondjes (ogen en mond) en een rond streepje voor de neus. Alle gezichten zijn extra groot aangegeven en bovendien en face afgebeeld. Het afgebakende onderwerp van dit prentenboek maakt het goed bruikbaar in opvoedsituaties thuis of in crèches of peuteropvang. Over Anna verschenen meerdere peuterboeken*. Vanaf ca. 2 jaar. Verberg tekst

Bij het bezoek aan de tandarts krijgt Anna de goede raad om zonder tutje te gaan slapen. Want als je lang een tutje gebruikt groeien je tanden krom en scheef. Grote meisjes slapen zonder tutje. Maar zou ze dat durven? Ze heeft wel drie tutjes in verschillende kleuren. Ze gooit ze één na één weg, maar aarzelt nog om haar blauwe tutje weg te gooien ... En toch, weg ermee! Wanneer Anna gaat slapen is ze ongelukkig want zonder tutje kan ze niet slapen. Grote broer Lucas komt haar troosten en ja hoor ... Anna slaapt zalig. Dat kunnen alleen grote meisjes. Afscheid nemen van een tutje is niet niks. Misschien kan dit verhaal helpen andere peuters te motiveren. Het prentenboek met grote kleurrijke illustraties en weinig tekst zal zeker aanspreken.